A Burning Metaphor | Poesies · Luis Cernuda | Angel Guinda | Mohsen Emadi اگر آدمی را یارای آن بود که بگوید چه مایه دوست می‌دارد اگر آدمی می‌توانست عشق‌اش را برکشد به آسمان چونان ابری در نور چنان دیوارهایی که فرومی‌ریزند به شاباشِ حقیقتی که در این میانه قد …
۱ جنایت او را دیدند قدم‌زنان در میان تفنگ‌ها از خیابانی بلند تا مزارع سرد، وقتی ستاره‌های صبح هنوز می‌درخشیدند. فدریکو را کشتند وقتی شب می‌شکست. نمی‌توانست در چشم‌هایش نگاه کند، جوخه‌ی آتش. همه چشم‌هاشان را بستند دعا می‌کردند: باشد که خدا هم تو را نجات ندهد! مرده بر خاک …
در مسیرم از دلِ سیاه‌بیشه کلمه می‌پاشم تا راه بازگشتم را پیدا کنم.
بگذار کمک‌ات کنم چنین گفت میمون. و محتاطانه بر نوک درختی گذاشت ماهی را.
شب خاموش است. فقط یک قمری خسته بی‌قرار در هوای شب بغبغو می‌کند، شاید در خواب‌اش فادو می‌موید او؟
مرگ نقب می‌زند ژرف و ژرف‌تر. به بالا می‌بالد حیات از ژرفای مرگ.
از واپسین دیدارمان ده سال می‌گذرد. و اینک درمی‌یابم که تمام تاریکی شب نمی‌تواند فروبنشاند بارقه‌ی یک کرم شب‌تاب را.
عصرِ دیروز بذر پاشیدیم در سراسر باغ و دیشب نخستین برفِ زمستان. امروز صبح پرندگان سیاه نقشِ شعر می‌زدند بر برف‌ها.
آفتابِ صبح‌گاهی می‌تابد بر تاجِ سوسنِ یک‌روزه‌ای. سرچشمه‌ای که پر می‌شود و پیاله‌ای که خالی می‌شود هر روز.
حالا شعرها یکی پس از دیگری می‌رسند انگار. و این فقط یعنی: پاییز آمده‌است.