برگ‌های رنگی و سبز، برگ‌های خشک، برگ‌های تازه، از صدایت می‌افتند. خفته، به زیر آفتاب، آفتاب تو می‌آرمند ببین که چگونه انتظار می‌کشند تا وحشت فرونشنید. خورشید ریزش برگ‌هایت را می‌شنود که می‌لرزند در شبی که جنگل را به آتش می‌کشد.
حرارتی که اندیشه را ویران می‌کند اندیشناک خود را ویران می‌کند. نور، در بوسه‌هایت می‌لرزد و معبر را متوقف می‌کند زمان را متوقف می‌کند، در دوردستان بوسه‌ها را می‌گشاید و سبزه را در دل سوزان به جا می‌نهد. باران از پرنده‌ای بیدار می‌شود که دریا را انتظار می‌کشد در دریا.
آرام آرام در صبح گشاده از چشم‌هایت می‌گذرند حیواناتی که تو را در میانه‌ی رویا می‌سوزانند. هرگز هیچ نمی‌گویند مرا خاکستر به جا می‌نهند و تنها با خورشید.
پاهایت بر شب می‌گذرد به ظرافت باران را می‌گشاید روز را می‌گشاید از تو هیچ نمی‌داند مرگ پای پاهایت سبزه سرزده‌است و سایه‌ای‌ست آن‌جا که دریا از تهی می‌نویسد.
با درختان کلمات را بر زبان می‌آوری و درختان برگ‌هایی دارند که آواز می‌خوانند و پرندگانی که مجاور خورشیدند. سکوتت غریو‌های عالم را بیدار می‌کند.
کناره گرفته از کنارت، جهانِ تازه‌ی کنارت را کشف می‌کنم: جزایرت را چنان چراغ‌هایی با ظلمتی که می‌رود و می‌آید در زمان. در صدایت رنجور از من دریا فرو می‌ریزد.
هرآن‌چه به من گفتی واژه‌ایست که می‌لرزد در دست زمان سرگشاده برای نوشیدن خانه خاموش است آن‌جا که همدگر را در دل خورشید بوسیدیم.
یگانه واژه‌ی منی نامت را نمی‌دانم.
به هرچه می‌گویی پرنده‌ای می‌افتد و من آشیان اویم. پرنده خموشی می‌گزیند در من. نگاه کن که با من چه می‌کنی؟
تاریک است صدایت از بوسه‌هایی که به من ندادی از بوسه‌هایی که به من نمی‌دهی شب غبارِ این تبعید است. بوسه‌هایت ماه‌ها را می‌آویزند اقماری که معبرم را منجمد می‌کنند و من به زیر خورشید می‌لرزم.