دسته: از باران و بوسه

وقتی بمیرم هنوز لرزش پیراهنت را در باد خواهم شنید‌. کسی که این سطرها را می‌خواند، پرسید: چگونه ممکن است؟ چه می‌شنوی؟ چه لرزشی؟ چه پیراهنی و چه بادی؟ به او گفتم خاموش باشد پشت میزم بنشیند و شراب مرا بنوشد و این سطرها را بنویسد: وقتی بمیرم هنوز لرزش …

یک باد از جداافتاده‌گان‌ از بوسه‌هایی که به هم ندادیم رام می‌کند بذر زهدانت را و سوسن‌های سرخش را به آفتاب. تو بیا یا میلادم را نخواهم خواست! آبِ زلالت را بیاور شاخه‌ها شکوفه می‌کنند. نگاه کن: پسربچه‌‌ای هستم من شکسته می‌لرزم در شبی که از من می‌ریزد.

هرچه را که زمین می‌نامند زمان است، انتظارِ توست.

ای یار، از این‌جا مرو: ار این شن‌دانه‌ی من از این لحظه. وقتی کنارِ همیم بر ویرانه‌های خورشید آتش می‌ریزد.

نه دروازه داری نه کلید، نه قفل شب‌ها ‌در پروازی و روزها در پروازی‌. معشوق می‌آفریند هر آن‌چه را که بدان عشق خواهد ورزید، مثل تو ای کلید لرزان بر دروازه‌ی زمان.

صدایت را در پنجره‌ام شنیدم پنجره‌ام بر صدای تو نمی‌گشاید پنجره‌ام شاید بر جهان گشاده می‌شود پس صدایت چگونه می‌آید؟ پرنده‌ا‌ی برفی‌ چون بذری در نجوای خورشید.

شب‌هنگام زهدانت ستارگان را متوقف می‌کند چنان زمین نفس می‌کشد زمین است رحم‌ات در بذر زهدانت پرندگانی پرواز می‌کنند‌ که آواز می‌خوانند در آن‌چه خواهد آمد.

در خلوصت جهان از جهان برون می‌شود. کور است این بخت. چون گاو نری بر من می‌گذرد‌.

دوست داشتنت چنین است: واژه‌ای‌ست در آستانه‌ی بیان درختی بی‌برگ که سایه می‌دهد.

بارانت رها می‌کند تکه‌های زمان را تا بریزند تکه‌های نامتناهی تکه‌های ما همین است که بی‌خانه‌ایم؟ بی‌حافظه‌ایم؟ تنیده به هم در اندیشه، و چنان بدن‌ها که به خورشید؟