شعر ۲۹، کتاب زیرین | خوان خلمن

پرندگانِ بوسه‌هایمان مرده نیستند
بوسه‌ها مرده‌اند
در نسیان سبز
پرندگان پر می‌کشند‌.

هراسم را به دوردستان می‌فرستم
به زیر گذشته
که می‌سوزد
بی‌صدا چون خورشید.