شعر ۲۶، کتاب زیرین | خوان خلمن

حَیَوانی‌ست میل
سراپا ملبس‌ به آتش
پاهایی دارد
چندان بلند
که به نسیان می‌رسند.

حالا خیال می‌کنم
که ‌در صدایت
پرنده‌ای کوچک
خانه‌ی پاییز را به دوش خواهد کشید.