شعر ۲۲، کتاب زیرین | خوان خلمن

شب‌هنگام
زهدانت ستارگان را متوقف می‌کند
چنان زمین نفس می‌کشد
زمین است
رحم‌ات

در بذر زهدانت
پرندگانی پرواز می‌کنند‌
که آواز می‌خوانند
در آن‌چه خواهد آمد.