شعر ۱۱، کتاب زیرین | خوان خلمن

کناره گرفته از کنارت،
جهانِ تازه‌ی کنارت را کشف می‌کنم:

جزایرت را
چنان چراغ‌هایی
با ظلمتی که می‌رود و می‌آید
در زمان.

در صدایت
رنجور
از من
دریا فرو می‌ریزد.