برچسب: شاعر ناشناس

بخاطر يک شاخه گل
دخترها منتظر می شوند تا به باغبان سلام کنند.

ای گلی که سمت کوهها می رويی
آب دادنت با من، فقط بگو مال که ای.

دلم عين يک بچه ست، حالا دارد گريه می کند
و گلهای باغ آن غريبه را می خواهد.

آهای مسافر
از نگاه کردن سير شدی يا بايد دوباره صورتم را برگردانم؟

گیسوانم را کوتاه مکن مادر!
بگذار آنها را بر شانه بیفشانم.
درخت هرس شده
جای لانه کردن پرندگان نغمه‌خوان نیست.

هر برگ بوته کنار چشمه، داروی همه دردهاست.
گوشه چارقد دخترها آنها را نوازش می کند وقتی دلو آب خود را پر می کنند.

اگر می خواهی مرا ببينی، قرارمان آنجا که من دلو آبم را پر می کنم
و اينبار با کف دستهای خود آهسته آهسته دلو را پر می کنم.

يارم را نگاه کن! آن طرف رودخانه دارد دعا می کند.
حتما خدا قبول نمی کند، گيس سياهش را گل آلود کرده است.

يک بغل از گلها برايم بچين
تا بر پيشانی ام چتری بسازم.